Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι η vegan διατροφή είναι καταλληλότερη για το σώμα, ενώ άλλοι υποστηρίζουν τη μεσογειακή διατροφή ή άλλα διατροφικά μοντέλα; Τρώμε γλουτένη; Ναι στο γιαούρτι; Κάνει καλό το αντιηλιακό; Πώς γίνεται κάποιοι να προτιμούν τα φάρμακα, όταν υπάρχουν τα υπέροχα θεραπευτικά βότανα; Τι γίνεται τη στιγμή που κάποιοι πιστεύουν σε πανδημία, μάσκες και εμβόλια ενώ άλλοι έχουν τελείως διαφορετική θεώρηση της πραγματικότητας;
Πως θα μάθεις την αλήθεια;
Η εποχή μας διδάσκει ότι ίσως η αλήθεια δεν είναι μία. Ίσως συνυπάρχουν πολλαπλές αλήθειες (μάλιστα έχει περάσει και στο λεξιλόγια “η αλήθεια μου”). Κάποια διατροφή είναι κατάλληλη για κάποιον τύπο αίματος, ενώ άλλη για τον άλλο. Κάποιοι πιστεύουν σε έναν θεό με μούσια, και άλλοι στη θεϊκότητα του σύμπαντος. Κάποιοι στη συμβατική ιατρική και κάποιοι στις “εναλλακτικές” θεραπείες. Εκεί όμως που δεν έχεις δικαίωμα αμφισβήτησης πια, είναι όταν αναφέρεται κάποια “επιστημονική αλήθεια”.
Αυτός ο συγκρητισμός διαφόρων ιδεών στο μπλέντερ και σερβιρισμένος ως ξένος στο πιάτο του καθενός μας, είναι που μας κρατάει μακριά από την αλήθεια.
Τι εστίν η αλήθεια;
Αναρωτήθηκε ο Πιλάτος μετά από ώρες αγωνιώδους εξέτασης των δεδομένων και τη βοήθεια του κοινού. Απάντηση δεν πήρε. Γιατί η αλήθεια δεν έρχεται από τα δεδομένα. Αυτή η συμπυκνωμένη επιστήμη που προσφέρεται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, προκύπτει από μια αναπηρική θεώρηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Ναι, σαφώς στηρίζεται στην παρατήρηση, στο πείραμα, σε μαθηματικούς τύπους και γραμματικούς κανόνες. Κάτι όμως πάντα λείπει. Και τί γίνεται όταν τα δεδομένα αλληλοαντικρούονται όπως πολλές φορές στον κόσμο της επιστήμης; Πως διαλέγει κανείς το σωστό;
Το ερώτημα τοποθετείται λάθος
Σκεφτόμαστε σαν η αλήθεια να είναι κάτι έξω από εμάς και εμείς – με τη λογική μας σκέψη – να πρέπει να την επιλέξουμε. Εμείς, οι κατώτεροι της αληθείας, θα πρέπει λοιπόν να εκπαιδευτούμε στην αλήθεια. Πως; Θα μας τη μάθουν άλλοι. Αυτοί οι άλλοι έχουν πτυχία, αλλά σπάνια έχουν επαφή με τη γη. Πιθανόν να έχουν και μεταπτυχιακά, αλλά να μην ξέρουν να αφουγκράζονται όπως έκαναν οι παππούδες μας 200 χρόνια πριν. Ίσως ακόμα να είναι και εξαιρετικά ευφυείς, αλλά να τους λείπει αυτό το άλλο το στοιχείο… εκείνο που σαν καρύκευμα κάνει τον άνθρωπο λίγο πιο ολόκληρο, λίγο πιο ενιαίο, λίγο πιο ανοιχτό. Είναι γνωστό άλλωστε πως η σοφία δεν συμβαδίζει πάντα με τη γνώση (πολλώ δε μάλλον με την “ενημέρωση”).
Πιστεύουμε ότι η αλήθεια είναι απόκτημα και αυτό μας έχει οδηγήσει σε έναν εθελούσιο εγκλεισμό στον φόβο, σε μια καταστροφή κάθε κανόνα ηθικής συνύπαρξης. Οι κάτοχοι της “αλήθειας” αυτής, βρίσκονται σε έναν οργασμό απόλυτης αλαζονείας και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει, γιατί την αλήθεια τους την πουλάν και εσύ την αγοράζεις.
We are powerful beings in a powerful world
-Vandana Shiva-
Ο άνθρωπος έχει μια τρομερά δυναμική θέση μέσα στην κτίση. Ζούμε μέσα στην ενέργεια. Στην ίδια εκείνη ενέργεια που δημιούργησε τα πάντα. Πέρα από τα νούμερα και τα πειράματα, η πνευματικότητα της ανθρώπινης υπόστασης έχει μείνει παντελώς ανεξερεύνητη (με μικρές και υπέροχες εξαιρέσεις).
Ο συντονισμός των ανθρώπινων πράξεων, με αυτήν την μεγάλη δημιουργική δύναμη είναι που μας δίνει ισχύ. Δεν προκύπτει από τον εαυτό, δεν προκύπτει από τα “δεδομένα”, αλλά προκύπτει από τον λεπτό συντονισμό μας. Αυτή μας τη δύναμη εκπαιδευόμαστε από τη στιγμή της γέννησής μας, ώστε να την απαρνηθούμε και να την ξεχάσουμε.
Η βαθιά έμφυτη αντίληψη της αλήθειας δεν έρχεται από έξω
Η εκπληκτική Vandana Shiva σε μια συνέντευξή της έλεγε πως στα χωριά της Ινδίας οι απλές -και αγράμματες- γυναίκες, πάντα στις θυσίες προσφέρουν αρχαίους σπόρους ή ζώα. Ποτέ υβρίδια. Και αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν εσωτερικά, δεν τους το είπε κανένας ποτέ. Δεν προηγήθηκε ενημέρωση. Γνωρίζουν ότι ιερό είναι εκείνο που δεν παραβιάστηκε, το ολόκληρο. Προηγήθηκε παράδοση στο να ακολουθείς το αληθινό. Η απάντηση έρχεται από μέσα. Οι πηγές της γνώσης είναι εσωτερικές. Όχι προσωπικές. Έχουν χαρακτήρα ένωσης με την μία πραγματική αλήθεια. Δεν προκύπτουν από εμάς για εμάς, αλλά προκύπτουν όταν επιτρέπουμε στην ύπαρξη να πατήσει γεμάτη περιέργεια και ακεραιότητα στα ιερά χωράφια της. Γίνεται τότε ο άνθρωπος σωλήνας που φέρνει λίγη από τη μεγάλη αλήθεια, στη μικρή του πραγματικότητα. Και μετά βέβαια, η πραγματικότητα παύει να είναι και τόσο μικρή…
We’ve lost the response of the heart to what is presented to the senses
Έχουμε χάσει την καρδιακή απόκριση, σε αυτά που προσλαμβάνουν οι αισθήσεις. Η γνωστή τεχνική του “muscle testing” είναι πολύ παλιά στον κόσμο της θεραπευτικής. Ο εξεταζόμενος στέκεται με το χερι τεντωμένο και ο εξεταστής ακουμπάει σημεία του σώματος που αντιστοιχούν σε όργανα. Όταν κάποιο όργανο παρουσιάζει αδυναμία στη ροή της ενέργειας, το χέρι του εξεταζόμενου πέφτει. Όταν μετά από λίγη μαγική δουλίτσα φτιάχνουμε την παροχή ενέργειας και επανεξετάζουμε, το χέρι παραμένει στη θέση του. Είναι πραγματικά σοκαριστικό για κάποιον που δεν το έχει ξανακάνει.
Το ίδιο τεστ μπορεί να γίνει με σκευάσματα και τρόφιμα, όπου πάλι όταν το χέρι δεν μπορεί να κρατηθεί ψηλά, φανερώνει πως το σώμα γνωρίζει μια βαθύτερη αλήθεια που δεν γνωρίζει ο νους. Ακριβώς το ίδιο τεστ μπορείς να το κάνεις ρωτώντας ερωτήσεις. Όταν ο εξεταζόμενος δηλώνει τα πραγματικά του στοιχεία το χέρι παραμένει, ενώ όταν ψεύδεται, το σώμα φανερώνει την αλήθεια. Είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό.
Αν το σώμα φανερώνει τόσο απλά και παιδικά την αλήθεια, φαντάσου τι γίνεται στο επίπεδο ολόκληρου του μεγαλείου της ανθρώπινης ύπαρξης. Ας μην ξεχνάμε πως οι ρίζες της βοτανολογίας έχουν χιλιάδες εξαιρετικά μυστηριώδεις ιστορίες, όπου το φυτό (σαν σε όραμα) συστήνεται σε κάποιον και του λέει ποιές είναι οι ιδιότητές του. Αυτό είναι κάτι που καταγράφεται σε βοτανικές παραδόσεις ανά τον κόσμο. Συμβαίνει ακόμη και σήμερα. Αν το πεις σε έναν επιστήμονα, θα συστήσει ψυχίατρο. Ο επιστήμονας μετράει τις ιδιότητες, τη χημική σύσταση, τη δόση. Δεν έχει όμως γνωρίσει το βότανο.
Το πείραμα είναι καλό, οι μετρήσεις, οι τύποι, οι θεωρίες και οι αποδείξεις. Εκεί που υστερούμε είναι στο μετά. Εκεί δεν εκπαιδευτήκαμε. Και τώρα τι κάνουμε με όλες αυτές τις πληροφορίες που μας κατακλύζουν; Πως διαχωρίζουμε τι αξίζει και τι όχι; Πώς ακονίζεται αυτό το εσωτερικό αίσθημα αλήθειας;