Μετά από σχεδόν μια δεκαετία χορτοφαγίας, άλλαξα διατροφή. Να η αιτία:
Πριν από περίπου 12 χρόνια το σώμα μου είχε πολλές πολλές δυσκολίες. Έχω αναφέρει και σε περασμένα άρθρα ότι ουσιαστικά περίμενα να δω με ποιά διάγνωση αυτοάνοσου θα καταλήξω όταν γύρισα από μια πολύ δύσκολη φάση στην Αγγλία. Μια σωρρεία έντονων και φαινομενικά άσχετων συμπτωμάτων έκανε το σώμα μου να μοιάζει σαν να αρχίζει να κλείνει διακόπτες και να κατεβάζει ρολά.
Μέχρι που άρχισα να κάνω αποτοξίνωση. Μέχρι που έκοψα το κρέας και τα γαλακτοκομικά. Το σώμα μου ανταποκρίθηκε τόσο άμεσα που κάθε μου πρόβλημα εξαφανίστηκε μέσα στους πρώτους δύο μήνες. Η ενέργειά μου ήταν ολοένα αυξανόμενη, η επιδερμίδα μου καλύτερη, ο ύπνος μου θαύμα, το σώμα μου δεν μύριζε άσχημα ποτέ. Και μετά εφτασα σε αυτό που λένε “πλατώ” σε μια σταθερή κατάσταση που ένιωθα γεμάτη υγεία και ενέργεια, αλλά δεν έβλεπα παραπάνω βελτίωση πάνω μου.
Πέρασα μια καταπληκτική περίοδο καθόλου αυστηρής χορτοφαγικής διατροφής.
Μέσα στον χρόνο θα έτρωγα μερικές φορές ψάρια και θαλασσινά και σπάνια κρέας ή κάποιο γαλακτοκομικό. Έχω εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα πώς αυτή η διατροφή μεταμόρφωσε την υγεία μου προς το καλύτερο, αύξησε την ενέργειά μου, μου χάρισε δύο υγιέστατες εγκυμοσύνες και δύο γερά παιδιά (τα οποία τρώνε ότι τρώμε κι εμείς).
Κατ’ εμέ, αυτή μπορεί να είναι μια θρεπτική, νόστιμη και καθόλου στερητική οδός.
Πρώτο χτύπημα: οι “vegan”
Το πρόβλημα μου ξεκίνησε σε θεωρητικό επίπεδο: καθώς τα χρόνια περνούσαν και το vegan φαγητό έγινε παντού διαθέσιμο, οι “παγίδες” μιας τέτοιας διατροφής αυξήθηκαν.
“Προτιμώ το παιδί μου να φάει ένα συνθετικό Beyond Burger ή ένα Burger από κάποιον ποιοτικό κιμά;”
Η μεγάλη μας κόρη μεγαλώνει και η διατροφή στην ηλικία 2-6 μπορεί να γίνει πολύ συγκεκριμένη (πχ. να τρώει ένα παιδί μόνο μακαρόνια), πώς θα διασφαλίσω μια βασική διατροφική ποικοιλότητα; Αν αυτό το παιδί το καλοκαίρι μου ζητήσει παγωτό τι είναι προτιμότερο να δώσω; Ένα σπιτικό σορμπέ φράουλα; Ένα έτοιμο vegan σκέυασμα; Ένα σπιτικό παγωτό από απαστερίωτο γάλα; Δεν ήθελα – και κατάφερα να μην δώσω ποτέ στα παιδιά – συνθετικά και υποκατάστατα. Πώς θα κρατούσα όμως το ενδιαφέρον τους στο αληθινό φαγητό;
Δεύτερο χτύπημα: εγκυμοσύνες
Με τις δύο μου απανωτές εγκυμοσύνες το σώμα -όπως είναι αναμενόμενο- κουράστηκε πολύ. ΠΟΛΥ. Πριν καλά καλά αρχίσω να κοιμάμαι μετά το πρώτο παιδί, ήμουν έγκυος στο δεύτερο. Δεν είχα χρόνο να γεμίσω τις αποθήκες του σώματος – και αυτό δεν έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη χορτοφαγική διατροφή – να ξεκουραστώ, να αναπληρώσω.
Και στις δύο περιπτώσεις είχα υγιέστατες εγκυμοσύνες και καλές γέννες. Μετά τη δεύτερη όμως ήμουν εξουθενωμένη σωματικά, ψυχολογικά (με εκρήξεις θυμού) και γενικά.
Από την αρχή της πορείας μου σε αυτήν την αποτοξίνωση είχα πει στον εαυτό μου πως αν ήθελε κάτι πάρα πολύ, θα το είχε. Το πεϊνιρλί στη Βασ. Όλγας, μια καλή μπουγάτσα, μερικές μπουκιές αρνί το Πάσχα, ή το παγωτό στη Νάπολη. Μετά τη δεύτερη εγκυμοσύνη παρατήρησα ότι το σώμα μου ζητούσε κασέρια. Πρώτη φορά. Όχι σε καμία πίτσα πχ, αλλά ήθελα να πάρω ένα κομμάτι να το δαγκώσω.
Τα ούλα μου δεν ήταν σε καλή κατάσταση, τα δόντια μου φαίνονταν αδυνατισμένα και εμφάνισα περιοδοντίτιδα σε ένα σημείο.
Τρίτο χτύπημα: οι καμπύλες των παιδίατρων
Όταν άρχισε τις στερεές τροφές το δεύτερο μας παιδί, άρχισε να πέφτει πίσω στην καμπύλη ανάπτυξης. Οκ το είχα ξαναδεί το έργο, δεν ανησύχησα ιδιαίτερα αρχικά. Η παιδίατρος άρχισε να επιμένει, το παιδί να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από την καμπύλη. Τα πράγματα έγιναν ανησυχητικά. Θα έπρεπε να κοιτάξουμε ενδοκρινικούς παράγοντες, να αποκλείσουμε ασθένειες, ακόμα και να εξετάσουμε για πιθανά γενετικά προβλήματα.
Σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ τη χορτοφαγία για την προσωπική μου εξάντληση ή για την απουσία ανάπτυξης του γιού μου. Αντιθέτως εξακολουθώ να πιστεύω πως η χορτοφαγική διατροφή έχει θέση και έχει να προσφέρει πολλά. Μέσα από τη μελέτη μου όμως ανέπτυξα μια θεωρία περί “μεταβολικής ευκαμψίας” σύμφωνα με την οποία οι εναλλαγές ανάμεσα στη χορτοφαγική και την μεσογειακή διατροφή είναι θεμιτές και απαραίτητες.
Το κάθε εργαλείο έχει ξεχωριστή χρήση.
Θα ήμουν όμως κολλημένη αν μετά από αυτά τα τρία καμπανάκια δεν δοκίμαζα κάτι άλλο. Δεν θα έκανα το επάγγελμα που κάνω αν δεν πίστευα στην δύναμη της διατροφής πριν και πάνω από κάθε γεννετικό έλεγχο, κάθε γιατρό που με απείλησε πως αν ο γιος μου δεν κάνει ενέσεις θα φτάσει σε ύψος 1.48 και “δεν θα βρίσκει σύντροφο”.
Μετά τον πρώτο πανικό, το ατελείωτο ψάξιμο, την μελέτη μηνών, άρχισα να εισάγω στο διατροφολόγιο μας ζωϊκά προϊόντα, ως ένα fuck you στην βιγκαν ατζέντα (την οποία προς τιμή μου ποτέ δεν ασπάστηκα και τη συγκεκριμένη ταμπέλα ποτέ δεν έβαλα στον εαυτό μου).
Και ένα ακόμα πιο μεγάλο FUCK YOU στο ιατρικό σύστημα.
Με αγάπη,
Ακυλίνα.
