Αν αναρωτιέσαι τι είναι το 4ο τρίμηνο, διάβασε αυτό το άρθρο και θα καταλάβεις.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η καταχώρηση στο “ημερολόγιο της εγκυμοσύνης” μου, δεν θα είναι πολύ ακριβής, γιατί το χαρακτηριστικό του 4ου τριμήνου είναι ότι έχω χάσει πια τα μυαλά μου και όλα είναι θολά.
Τι φανταζόμουν
Φανταζόμουν λέει πως θα γεννούσα και μετά από 40 μέρες θα ήμουν η παλιά Ακυλίνα που ήξερα. Ε μπορεί να χρειαζόμουν και λίγη βοήθεια με βότανα, πιέσεις και κόλπα, αλλά τελοσπάντων αυτήν την εντύπωση είχα. (Όσες έχετε γεννήσει μπορείτε να γελάσετε ελεύθερα). Νόμιζα ότι θα έχω χρόνο να κάνω ρεφλεξολογία σε εμένα, βρεφικό μασάζ στο μωρό και άλλα τέτοια. (Συνεχίστε να γελάτε, ναι).
Η πραγματικότητα
Στην πράξη δεν είχα χρόνο ή κουράγιο για τίποτα. Μέχρι τον σαραντισμό ήμουν σαν να με πάτησε τρένο και δυσκολευόμουν πολύ με το μωρό που τα βράδια είχε κολικούς. Μετά τον σαραντισμό, τα πράγματα ήταν σταδιακά καλύτερα, αλλά εξακολουθούσα να αναρωτιέμαι “γιατί δεν γίνομαι καλά”. Η εμπειρία μου στην αφάρμακο θεραπευτική θα έπρεπε να μου είχε διδάξει ότι 3 μήνες είναι το διάστημα που θέλει το σώμα απλά για να περάσει το σοκ της γέννας. Η ίαση αρχίζει πιο αργά.
Ο καιρός περνούσε και εγώ ακόμα δεν μπορούσα να κάτσω, να περπατήσω καλά, να σκύψω κλπ. Δυσκολευόμουν να ντυθώ, να σηκώσω το βάρος μιας κατσαρόλας (οκ είναι σιδερένια), να μείνω όρθια για να πλύνω τα πιάτα. Η σπονδυλική μου με τραβούσε προς τα μπροστά και ένιωθα όλο το σώμα σε μια πλήρη ανισορροπία, δομικά αλλά και εσωτερικά.
Αισθητικά η κοιλιά εξεκολουθούσε να υπάρχει 3 μήνες μετά τη γέννα και η κυτταρίτιδα αυξήθηκε. Η κυτταρίτιδα δεν με απασχολεί σε πρώτη φάση, αλλά το θέμα της κοιλιάς έχει ένα ενδιαφέρον. Δεν είναι τα κιλά της εγκυμοσύνης, η μήτρα ή κάτι συγκεκριμένο, αλλά σαφέστατα νιώθω πως εσωτερικά τα όργανά μου δεν έχουν επανέλθει. Υπάρχουν μέρες που η κοιλιά μου πρήζεται και άλλες που εξαφανίζεται. Είμαι σίγουρη πως τα νεφρά μου δεν φιλτράρουν καλά και όλο το λεμφικό μου έχει “κάτσει”. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό μέχρι να σταματήσω το θηλασμό. Τα κιλά μου δεν έπεσαν ιδιαίτερα μετά τη γέννα, ενώ είχα πολύ μεγαλύτερη όρεξη ως λεχώνα παρά ως εγγυμονούσα (μου αρέσουν τα νέα αυτά κιλά).
Ξενύχτια, πόνοι και άλλα…
Η κούραση και το ξενύχτι δεν με πείραζε τόσο, όσο το ανεξήγητο κλάμα για το οποίο δεν μπορούσα να βρω λύση (και με χτυπούσε στα νεύρα γκρρρρ). Φοβόμουν όταν το ρολόι πήγαινε 7 γιατί άρχιζε πάντα το μωρό το κλάμα. Ούτε αποροφητήρας βοήθησε, ούτε κούνημα, ούτε τίποτα. Το μωρό υπέφερε σίγουρα από αέρια, αλλά πιθανόν και από άλλες ενοχλήσεις.
Η δική μου ενόχληση από τα ράμματα κράτησε δύο ατελείωτους μήνες. Το γάλα μου ήταν τόσο πολύ που μπορεί να ξυπνούσα με πόνο τη νύχτα και να “άδειαζα” λίγο γάλα σε ένα πετσετάκι, καθώς το μωρό δεν μπορούσε να φάει όσο παρήγαγα πάντα. Οι πόνοι μου ήταν γενικοί και παντού, δεν θα μπω καν στον κόπο να τους καταγράψω.
Μετά τον σαραντισμό κάνουμε καθημερινή βόλτα. Επίσης με βόλεψε πολύ ο μάρσιπος για να πετιέμαι στη γειτονιά να κάνω τις δουλειές μου, ενώ αυτή χαζεύει ή κοιμάται πάνω μου.
Μετάνιωσα
Δεν θα έπρεπε να προσπαθήσω να “γίνω καλά”, αλλά απλά να αφήσω τον εαυτό μου να ξεκουραστεί και να καταλάβει τι έχει γίνει. Ούτε να απαντάω σε email (νομίζοντας ότι μπορώ να διατηρήσω μια υποτυπώδη επαφή με τη δουλειά μου), ούτε να ψάχνω ασκήσεις επαναφοράς των κοιλιακών. Απλά ξεκούραση.
Αποκλειστικός θηλασμός
Ο αποκλειστικός θηλασμός έχει ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας και μια πολύ εύθραυστη ισορροπία. Δύο-τρία βράδια κοιμηθήκαμε καλά, βάζοντας στο μωρό πιπίλα και μη θηλάζοντας για αρκετές ώρες και μετά άρχισα να έχω αισθητά λιγότερο γάλα. Ενώ αρχικά πιτσιλούσα και τους τοίχους από την ποσότητα γάλακτος που κατέβαζα, ξαφνικά το μωρό έκλαιγε στο στήθος και δεν είχα σχεδόν τίποτα. Αυτό το αποδίδω εν μέρει στη βραδινή πιπίλα που ανέφερα, σε συνδυασμό με άγχος (για άλλα θέματα) και ορμονικά σκαμπανευάσματα. Αμέσως μετά από αυτή τη φάση, μετά από 3 μήνες λοχείας μου ήρθε η περίοδος (σχετικά νωρίς).
Τι βοήθησε το μωρό
Βρεφικό μασάζ σε αυτή τη φάση δεν είχα κουράγιο να κάνω, αλλά δεν δεχόταν και το μωρό. Το μόνο που κάναμε καθημερινά ήταν να την αφήνω κοντά στο παράθυρο γυμνή να την χτυπάει ο ήλιος και να της τρίβω τις πατούσες. Η ρεφλεξολογία βοηθούσε σε έναν βαθμό. Η διατροφή μου ήταν αρκετά προσεγμένη (τα πρώτα που αποκλείονται όταν τα βρέφη έχουν κοιλιακές ενοχλήσεις είναι τα γαλακτοκομικα, τα οποία εγώ δεν τρώω έτσι κι αλλιώς). Τις κοιλιακές της ενοχλήσεις αντιμετώπισα με καθημερινό κλυσματάκι γεμάτο χλιαρό χαμομήλι. Να σημειωθεί ότι το μωρό έκανε κανονικά και συχνά κακά, αλλά το χαμομήλι χαλαρώνει το έντερο και εξουδετερώνει τα αέρια (κάτι που δεν θα ακούσεις ποτέ από κανέναν παιδίατρο). Επίσης πολύ μεγάλη βοήθεια μας έδωσε αυτό το τσάι για κολικούς (αλλά και πάλι έρχεται σε αντίθεση με τις συστάσεις των παιδίατρων). Στο πρώτο τρίμηνο δεν κάναμε καθημερινό μπάνιο (αυτό προέκυψε από τα διαβάσματά μου και από την προτροπή της παιδιάτρου. Να και κάπου που συμφωνούμε).
Τι βοήθησε εμένα
Εγώ εξακολουθούσα να πίνω τσάι από φύλλα σμέουρου για την επαναφορά της μήτρας. Τις μέρες που ανησυχούσα για το γάλα μου, έφτιαχνα τσάι από μάραθο, γλυκάνισο και τριγωνέλλα. Το γάλα επανήλθε με συχνό θηλασμό, πολύ τσάι και ομοιοπαθητικά. Ξεκίνησα αρκετά νωρίς να κάνω κάποιες ασκήσεις για την κοιλιά και την υποστήριξη της σπονδυλικής, αλλά ο οστεοπαθητικός μου είπε πως έπρεπε να περιμένω πολύ περισσότερο. Δεν μπορούσα να κοιμάμαι όποτε κοιμάται το μωρό και η μεγαλύτερη πολυτέλεια ήταν ένα 10′ ντουζ που και που. Προς το τέλος του τρίτου μήνα, άρχισα να πίνω το θαυματουργό τζίντζερ-λεμόνι και είδα φανερά το σώμα μου να ξεπρήζεται. Σχετικά με την πεσμένη διάθεση, ήμουν ήδη έτοιμη με ένα μπουκαλάκι από το ομοιοπαθητικό pulsatilla το οποίο είχε άμεσα και θαυματουργικά αποτελέσματα όποτε πήγαινε να με πάρει από κάτω. Σε γενικές γραμμές περίμενα να είμαι πολύ χάλια ψυχολογικά, αλλά τα πήγα πολύ καλύτερα από όσο φανταζόμουν.
Με βοήθησε πολύ που τήρησα το ορόσημο των 40 ημερών, καθώς πριν δεν είχα ούτε τη δύναμη ούτε τη θέληση να βγώ. Είναι πολύ σημαντικό να σεβαστούμε αυτήν την παράδοση που παρατηρείται σε πάρα πολλούς διαφορετικούς λαούς. Είναι για την προσπασία της ίδιας της λεχώνας και του βρέφους, υποδεικνύοντας ότι το καλύτερο γι’ αυτούς, είναι να μην κάνουν τίποτε άλλο από το να γνωριστούνε μεταξύ τους και να ξεκουραστούν.
