Η Εγκυμοσύνη
Είχα μια πολύ ομαλή εγκυμοσύνη, χωρίς κούραση, με λίγες αναγούλες και δύο εμετούς. Τα σημάδια που μου έμειναν είναι κάτι πανάδες στο πρόσωπο και μερικές μικρές ευρυαγγείες σε διάφορα σημεία.
Η Γέννα
Είχαμε εξαιρετικό timing σε όλα. Στο πότε ενεργοποιήθηκε το σώμα για τη γέννα, το πότε γέννησα, πόση ώρα περάσαμε σπίτι και πόσο λίγο στην κλινική. Η γέννα στο νερό, δεν ήταν κάτι που ήθελα ντε και καλά, αλλά με βοήθησε πολύ με τον πόνο και δεν θέλησα να μετακινηθώ. Η παρουσία του Παναγιώτη στον τοκετό μου ήταν τουλάχιστον απαραίτητη, παρότι αρχικά σκεφτόμουν να τον αφήσω να γλιτώσει το θέαμα.
Το μόνο που θα άλλαζα είναι το σκίσιμο και τα 6 ράμματα, που θεωρώ ότι θα μπορούσα να αποφύγω αν σταματούσα να σπρώχνω όταν βγήκε το κεφάλι του μωρού (υπάρχει σχετική τεχνική, την οποία και ήξερα, αλλά δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να ακολουθήσω γιατί από τη μία ήθελα να τελειώνουμε και από την άλλη όλοι μου έλεγαν “σπρώξε κι άλλο κι άλλο κι άλλο”).
Η αίσθηση
Ο τοκετός καθαυτός δεν πονάει. Ακόμα και χωρίς καθόλου φαρμακευτική βοήθεια. Η αίσθηση είναι κάτι πέρα από τον πόνο. Είναι ίσως η πιο δυνατή και απαιτητική εμπειρία. Απαιτεί αυτοέλεγχο, παράδοση, δύναμη και συγκέντρωση. Το πως ανταποκρίνεται το σώμα φυσικά σε αυτές τις απαιτήσεις, είναι κάτι μαγικό. Η εναλλαγή των ορμονών μέσα στο σώμα είναι εκπληκτική (και είναι μια εμπειρία που μπορείς να ζήσεις μόνο υπό φυσικές συνθήκες). Στο πρώτο μισό της διαδικασίας οι ορμόνες σε ηρεμούν και σου δίνουν μια σταθερή δύναμη. Κάποια στιγμή (στη “μετάβαση”) εκκρίνεται ξαφνικά πολλή αδρεναλίνη και νιώθεις το σώμα και το πνεύμα σου στα όρια. Στο τελικό στάδιο της εξώθησης, βρίσκεις δυνάμεις που δεν ήξερες ποτέ ότι κρύβεις (και βγάζεις πρωτόγονες κραυγές που δεν είχες ξανα-ακούσει). Μετά τη γέννα -και φαντάζομαι από την πτώση των ορμονών- με έπιασε ένα πολύ δυνατό τρέμουλο που κράτησε λίγη ώρα. Και τις επόμενες μέρες (πέρα από τους πόνους, τα ράμματα, τα αίματα) ένιωθα μια ήρεμη δύναμη.
Οι συνθήκες
Η γιατρός μου είναι από τις σπάνιες του κλάδου. Με φιλούσε σαν να ήταν η μάνα μου όταν πονούσα και μου έδωσε τη δύναμη να γεννήσω ακριβώς όπως ήθελα, με τον πιο φυσικό τρόπο. Η επιλογή της κλινικής ήταν πολύ καλή, αν σκεφτείς ότι έχω αλλεργία σε τέτοιους χώρους και δεν αντέχω ούτε στιγμή (και μπράβο τους για τη Vegan επιλογή στο μενού!). Καλά, δεν κάτσαμε και πολύ… Πέμπτη προς Παρασκευή γέννησα, Σάββατο πρωί βγήκα. Βέβαια, δεν χάρηκαν που έφευγα τόσο γρήγορα και προσπάθησαν να με κάνουν να μείνω με τις γνωστές τεχνικές ιατρικού bullying (“το παιδί έχει ίκτερο” … που τελικά δεν είχε. Οι τιμές της ήταν κάτω από το όριο και όλα διορθώθηκαν με απλή καθημερινή ηλιοθεραπεία).
Το μετά
Όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Αντικειμενικά είχα μια πολύ καλή, γρήγορη και εύκολη γέννα (ιδίως για πρώτο παιδί). Ένα τελείως ξύπνιο (αποτέλεσμα του φυσικού τοκετού, χωρίς καθόλου φάρμακα) και υγιέστατο μωρό. Την ευκολία της περίπτωσής μου αποδίδω και στην τύχη και στις προσευχές όλων μας αλλά και στην ατελείωτη προετοιμασία που έκανα ήδη από το 1ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Πολύ διάβασμα, ασκήσεις, αναπνοές, βότανα, δουλειά διανοητική για να πειστώ ότι μπορώ να γεννήσω φυσικά, χωρίς καμία χημική βοήθεια, όπως επί αιώνες κάναν οι γυναίκες.
Το πόση δύναμη πήρα από το γεγονός ότι μπόρεσα να το κάνω όλο αυτό φυσικά, δεν περιγράφεται. Βοήθησε βέβαια και ο “θαυμασμός” που εισέπραξα από τη γιατρό και τις μαίες. Φαίνεται πως οι εντελώς φυσικοί τοκετοί σπανίζουν και όλη η μαιευτική μιλούσε για την περίπτωσή μου εκείνο το βράδυ. Ο φυσικός τοκετός σε κάνει να νιώσεις ακόμα περισσότερη αγάπη για το σώμα σου, να θαυμάσεις τις δυνάμεις που δεν ήξερες ότι έχει, να το φροντίσεις ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω πως θα ήμουν αν είχα γεννήσει με άλλον τρόπο, αλλά μετά τον τοκετό ένιωθα μια τρομερή ενδυνάμωση. Η στιγμή της γέννας ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες ξεχνούσα τη δυσκολία και ένιωθα μόνο τη δύναμη που μου άφησε η εμπειρία.
Διάβασε επίσης:
Το ημερολόγιο μιας με κοιλιά: Πρώτο τρίμηνο
Το ημερολόγιο μιας με κοιλιά: Δεύτερο τρίμηνο
Το ημερολόγιο μιας με κοιλιά: Τρίτο τρίμηνο
Το ημερολόγιο μιας με κοιλιά: Η Γέννα
