Θα γράψω λίγα λόγια για την εμπειρία του τοκετού μου στην κλινική, γιατί παρότι θεωρώ βαρετές τις παρακάτω πληροφορίες, είναι πράγματα που θα ήθελα να ξέρω πριν πάω να γεννήσω. Το παρόν κείμενο αφορά την (θετική) εμπειρία μου σε συγκεκριμένη κλινική της Θεσσαλονίκης και δεν ξέρω κατά πόσον η ίδια κατάσταση αντικατοπτρίζεται και σε άλλες ιδιωτικές κλινικές.
Γιατί επέλεξα να γεννήσω σε κλινική
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να γεννήσω στο σπίτι. Οι ιατρικοί χώροι με τρομάζουν (ακόμα και οι αίθουσες αναμονής σε ιατρεία), οι γιατροί δεν μου αρέσουν και μέσα από το διάβασμά μου, αποφάσισα να προτιμήσω -αν μου το επέτρεπε η κατάσταση- να γεννήσω με τον πιο φυσικό τρόπο.
Αυτό συνήθως είναι αδύνατον σε μια κλινική. Μπορεί πολύ εύκολα να γίνει πρόκληση, να μπει ορός, να προταθεί επισκληρίδιος και η μια παρέμβαση να οδηγήσει σε πολλές άλλες (με ήπιες, αλλά υπαρκτές επιπλοκές για μητέρα και βρέφος).
Είχα μιλήσει με μια πολύ καλή μαία, που μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη. Τελικά, λόγω της απίστευτης τεμπελιάς μου (η μαία ήθελε να πάω στην άλλη άκρη της πόλης για κάποια “μαθήματα” τα οποία στηρίζονταν σε ένα βιβλίο το οποίο εγώ ήδη είχα διαβάσει και εφαρμόσει με κάθε λεπτομέρεια) και της τρομερής εμπιστοσύνης που μας ενέπνευσε η γυναικολόγος, αποφάσισα να μην προσθέσω κανέναν άλλο στη διαδικασία από τη γιατρό. Η προσέγγισή της ήταν τόσο απλή και φυσική, που ήμουν σίγουρη ότι θα μου παρέχει μια ασπίδα προστασίας, από οποιαδήποτε αχρείαστη παρέμβαση. Έτσι κι έγινε.
Shopping around
Όταν ψάχναμε για κλινική, η γιατρός πρότεινε να πάω να τις δω από κοντά. Αυτό μου φάνηκε εξωφρενικό και βαρετό, αλλά ρωτώντας τριγύρω κατέληξα σε δύο επικρατέστερες επιλογές, τις οποίες και επισκέφθηκα. Τελικά, αυτό ήταν πολύ καλή ιδέα! Το προτείνω. Ιδίως αν είσαι καμία παράξενη σαν εμένα, είναι πολύ σημαντικό να διαλέξεις έναν χώρο όμορφο στον οποίο θα νιώσεις ασφάλεια και θα μπορείς να συγκεντρωθείς επί τω έργω. Τελικά, καταλήξαμε στη μια από τις δύο επιλογές, λόγω του ότι παρείχε αίθουσα τοκετού με “πισίνα” (ας είμαστε ρεαλιστές, “μπανιέρα” ήτανε).
Φτάνοντας στην κλινική
Δεν είχα και πολύ χρόνο (και αυτό το προτείνω! μην βιαστείς να πας στην κλινική)… με εξέτασαν και αμέσως γέμισαν την μπανιέρα. Το νερό ήταν όσο ζεστό το ήθελα και η συνεχής ροή του πάνω στο κόκαλο της λεκάνης μου (σε συνδυασμό με το μασάζ που μου έκαναν), έδινε μια κάποια παρηγοριά στον πόνο. Μετά τη γέννα, με σήκωσαν και μου έκαναν τα ράμματα στην ίδια αίθουσα, πριν βρεθώ γρήγορα γρήγορα στο δωμάτιό μου. Το δωμάτιο είχε καταπληκτική θέα (εγώ ήθελα κάτι πολύ πιο απλό, αλλά επέμενε ο Παναγιώτης. Είχε δίκιο. Το δωμάτιο έκανε όλη την εμπειρία πολύ πιο ευχάριστη, χωρίς καθόλου ψυχοπλάκωμα από την “κλινικίλα” που φανταζόμουν).
Παροχές
Πολύ καλό vegan μενού (ενθουσιάστηκα με το smoothie για εντεκατιανό)! Οι λοιπές παροχές περιλάμβαναν: επιθέματα στήθους, λίγες σερβιέτες λοχείας (όχι αρκετές), παντόφλες, οδοντόβουρτσα, σαμπουάν, βρεφικές πάνες και αφρόλουτρο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, μας δώρισαν κουτιά με διάφορα βρεφικά προϊόντα (μπιμπερό, πάνες, μωρομάντηλα κλπ). Η κλινική δίνει τη δυνατότητα rooming in, δηλαδή να κρατήσεις το μωρό στο δωμάτιο όλες τις ώρες. Το μωρό το έντυναν εκεί με δικά τους ρουχαλάκια, αλλά χρειαστήκαμε μια δική μας αλλαξιά για να φύγουμε. Το δωμάτιο ήταν ζεστό, το κρεβάτι μου άνετο (του Παναγιώτη πάλι, οχι) και ο φωτισμός κακός (το βράδυ θέλαμε κάποιον ήπιο φωτισμό γιατί ξυπνούσαμε συχνά, αλλά οι επιλογές φωτισμού στο δωμάτιο ήταν όλα ή τίποτα).
Κατά την παραμονή μας στην κλινική πέρασαν διάφοροι που προσπαθούσαν να μας πουλήσουν διάφορα: φωτογράφος για φωτογραφίες του μωρού, εταιρείες με πάνες που ήθελαν τα στοιχεία μας, η ίδια η κλινική που μας άφησε μια απίστευτα εκτενή λίστα με δείκτες αιματολογικών εξετάσεων που προτείνουν να γίνουν στο μωρό. Είπαμε όχι σε όλες.
Το προσωπικό ήταν ευγενικό, μέχρι που ζητήσαμε να φύγουμε.
Εξιτήριο
Η γυναικολόγος μου έδωσε το πράσινο φως για να φύγω άμεσα από την κλινική (ας πούμε ότι γέννησα τις πρώτες πρωϊνές ώρες της Παρασκευής, Σάββατο πρωί βγήκα), κάτι που δεν βρήκε σύμφωνη την ίδια την κλινική. Ο εκεί παιδίατρος μας είπε ότι το παιδί έχει ίκτερο και ότι λόγω του ότι ακολουθούσε αργία, θα δυσκολευτούμε να βρούμε άλλη κλινική αν χρειαστούμε λάμπες. Κλασικό ιατρικό bullying, αλλά δεν είναι πρώτη φορά που το αντιμετωπίζω, οπότε έχω μάθει να επιμένω.
Οι γιατροί όταν σου μιλάνε (ΟΚ όχι όλοι οι γιατροί… οι περισσότεροι) έχουν ένα ύφος σαν να σου μεταφέρουν τον αδιαμφισβήτητο λόγο του Θεού. Αν επιμείνεις στη θέση σου, είναι πολύ αστείο πόσο εύκολα σοκάρονται, παρεξηγούνται και αμύνονται. Τελικά, μη στα πολυλογώ, το παιδί δεν είχε ίκτερο και ο γιατρός ομολόγησε πως οι τιμές της βρίσκονται λίγο κάτω από το όριο. Όπερ μεθερμηνευόμενον…. βγάζεις το παιδί στον ήλιο και φεύγει ο ίκτερος, οπότε το πήραμε και φύγαμε.
Πριν κάνουμε το τσεκ άουτ, είχαμε την ίδια εχθρική αντιμετώπιση από μια μαία της παιδιατρικής που επέμενε ότι πρέπει να πάμε το ίδιο απόγευμα για αιματολογική λόγω του “ίκτερου” και ότι χρωστάμε και λίγο αίμα για κάτι άλλες εξετάσεις που γίνονται στην Αθήνα. Είπαμε ναι σε όλα και φύγαμε. Δεν τα κάναμε ποτέ.
Διάβασε περισσότερα για την εμπειρία της εγκυμοσύνης και του τοκετού εδώ
