Στη συμβατική ιατρική τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πας σε έναν οδοντίατρο αν πονάει το δόντι, στον οφθαλμίατρο όταν δεν βλέπεις καλά και στον γαστρεντερολόγο όταν έχεις ενοχλήσεις με το στομάχι. Πότε δηλαδή πας σε αυτόν τον μυστήριο «ολιστικό θεραπευτή»;
Οι Κινέζοι πληρώνουν τους πρακτικούς θεραπευτές όλον το χρόνο, ώστε να διατηρούνται υγιείς. Με το που αρρωσταίνουν, ο θεραπευτής δεν πληρώνεται (αφού μάλλον, κάποιο λάθος έχει κάνει και διαταράχτηκε η υγεία του πελάτη του). Βλέπουμε μια τέλεια αντιστροφή των εννοιών υγείας και ασθένειας. Την επένδυση στην υγεία και όχι την αρρώστια. Τρομερό.
Αυτού του τύπου η υγεία, δεν έχει να κάνει μόνο με τα δόντια, τα στομάχια ή τα συκώτια. Αυτή η υγεία έχει να κάνει με την ισορροπία του σώματος, σε μια κατάσταση που είναι γενικώς καλά. Είναι γερό, αποδίδει, ξεκουράζεται, συνεργάζεται με το πνεύμα και παρουσιάζει μια σταθερή ροή ενέργειας. Παντού. Καμία ενόχληση. Πουθενά.
Επειδή εδώ δεν είμαστε Κίνα και συνήθως καταφεύγουμε στις εναλλακτικές θεραπείες αφού εμφανιστεί ένα πρόβλημα και όχι όταν είμαστε σε κατάσταση πλήρους υγείας, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Στόχος του θεραπευτή -ως άλλου ντετέκτιβ- είναι να βρει τις βαθιές εκείνες αιτίες που προκαλούν τις τυχόν ενοχλήσεις. Ενώνει τα στοιχεία και καταλήγει σε πολύ απλοποιημένα συμπεράσματα. Παρατηρεί, αφουγκράζεται και νιώθει. Φέρνει στην επιφάνεια την κρυφή αιτία και δουλεύει, ώστε να βοηθήσει την ισορροπία να αποκατασταθεί.
Χρησιμοποίησα επίτηδες την λέξη απλοποιημένα. Σε αντίθεση με την επιστήμη του μικροσκοπίου, η παράδοση της θεραπευτικής τέχνης είναι πολύ απλή. Απλοϊκή. Απλουστευτική. Τέχνη για ηλιθίους. Με το που την κατανοήσεις, βλέπεις αλλιώς τα πάντα. Τον πόνο, το χέρι, το κατούρημα, όλα. Αρκεί απλά να κατανοήσεις τον πυρήνα αυτής της διαφορετικής όρασης και όλα είναι απλά. Για αυτήν την απλότητα θα ξαναμιλήσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο.
Και τώρα, το ανέκδοτο*
Κάποιος είχε πολύ μεγάλες ενοχλήσεις στα δάχτυλα και άρχισε να γίνεται δυσκίνητο όλο το χέρι του. Πήγε στον γιατρό, του έκανε μια ένεση κορτιζόνης και του είπε ότι αν δεν έχει αποτέλεσμα να επαναλάβουν την ένεση, άλλες δύο φορές. Ο ίδιος άνθρωπος αυτός μου λέει την ιστορία, στέκεται απέναντί μου και ο ένας ώμος του είναι φανερά πολύ πιο ψηλά από τον άλλον, κάτι που προφανώς προκαλεί δυσκολία στο νεύρο και επηρεάζει την κίνηση του χεριού. Ο γιατρός κοίταξε τα δάχτυλα του ασθενούς και όχι όλο το χέρι, τον ώμο, το σώμα, κάτι που είναι πέρα για πέρα τραγικό…. Αντί για 3 ενέσεις, το πρόβλημα θα λυνόταν με μία και μόνο ανάταξη μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό, χωρίς καμία χημική επιβάρυνση.
(*πραγματική ιστορία)
