Υπάρχει ένα κοινωνικά κατασκευασμένο χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τους πραγματικούς εαυτούς μας. Όπως επίσης υπάρχει χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τη φυσική ζωή γύρω μας.
Έχει καλλιεργηθεί ένα κλίμα, μέσα στο οποίο υπάρχουμε αποκομμένοι από τις αισθήσεις, το ένστικτο, τη λογική και τη διαίσθηση. Συχνά φαίνεται λες και το μυαλό να είναι ξεχωριστό από το σώμα. Συχνά βλέπεις το σώμα να παρομοιάζεται με μια μηχανή (βελτίωσε την “απόδοσή” σου, αν κάτι δεν πάει καλά, πάνε για service στον γιατρό, σκληρή -σχεδόν υποχρεωτική- εκγύμναση του σώματος κλπ).
Αντίστοιχα πολλές φορές και ο νους παραλληλίζεται με υπολογιστή (λύσε σουντόκου και θα ακονίσεις τη μνήμη σου, τεχνικές που υπόσχονται να είσαι πιο αποδοτικός πνευματικά, πιο γρήγορος αναγνώστης, πιο καλός υπάλληλος).
Το σώμα όμως μπλέκεται με το νου, την ψυχή ή το πνεύμα περισσότερο από όσο επιτρέπεται να εξερευνήσουμε στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο. Οι πέντε αισθήσεις, μαζί με μια γενικότερη “διαίσθηση” δημιουργούν δρόμους μέσα από τους οποίους συσχετιζόμαστε και επικοινωνούμε με το περιβάλλον. Συνδεόμαστε με οτιδήποτε ακουμπούμε. Μας αγκαλιάζει το οτιδήποτε μας περιβάλλει. “Γνωρίζουμε” κάτι μέσα από αυτό το σύνολο δυνατοτήτων και όχι απλά μέσα από εγκεφαλικές διανοητικές διεργασίες.
Υπάρχει μια έμφυτη φυσική ευφυϊα, η οποία μοιάζει να προσπερνά τον σύγχρονο άνθρωπο.
Η επιστήμη πια φτάνει να αναγνωρίσει ότι τα βακτήρια έχουν μια άριστη γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ τους. Το δέντρο που κόβεται, “στέλνει μήνυμα” στο υπόλοιπο δάσος, όταν κάποιος τα κόβει. Το μάτι μας κατανοεί ακριβώς την κλίση που έχει ο ήλιος προκειμένου να προσαρμοστεί το σώμα στην κάθε εποχή. Η γυναίκα γεννάει όταν είναι έτοιμα τα πνευμόνια του εμβρύου.
Το πολιτισμένο μας σώμα είναι σχεδόν νεκρό και απομονωμένο από τους φυσικούς ρυθμούς.
Οι κίνδυνοι για τους οποίους το σώμα προειδοποιεί συνεχώς αγνοούνται, ώσπου κανείς να οδηγηθεί στην ασθένεια. Η προσοχή του συνεχώς διασπάται, η αντίληψή του είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Ζούμε σε μια κατάσταση συνεχούς ακύρωσης του σώματος και των αισθήσεων. Απαγορεύεται το σώμα να έχει μυρωδιά, τα ρούχα που φοράμε όχι μόνο περιορίζουν, αλλά τα υφάσματά τους εξασθενούν τις φυσικές μας δυνάμεις, τα παπούτσια αλλάζουν όλο το στήσιμο του σώματος και τα χημικά στα οποία συνεχώς εκθέτουμε τον εαυτό μας κυριολεκτικά μας διαλύουν. Επί πλέον ζούμε σε ένα τελείως διαφορετικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο πια, με την τεχνολογία να κυριαρχεί σε κάθε τσέπη και κάθε σπίτι.
Προστατευόμαστε από το αίσθημα του πόνου με παυσίπονα, θεωρούμε ότι ρυθμίζουμε την κούραση με τον καφέ, κοιμόμαστε αγκαλιά με τα χάπια. Δεν ακούμε τα όσα αποκαλύπτει το σώμα.
Μαθαίνουμε να μην τρομάζουμε με τον ήχο της σειρήνας και της κίνησης. Ταυτόχρονα, αδυνατούμε να διακρίνουμε τα κελαηδίσματα των πουλιών, να μαγευτούμε από τον ήχο της βροχής και να αναπαυτούμε στην απόλυτη ησυχία.
Έχουμε εκπαιδευτεί στο να μην μας μυρίζει πια το καυσαέριο και τα σκουπίδια που σαπίζουν στους κάδους. Πώς λοιπόν να διακρίνουμε τις ιδιότητες των βοτάνων με βάση τη μυρωδιά τους; Και πως θα ξεχωρίσουμε τη μοναδική μυρωδιά που εκπέμπει το κορμί του αγαπημένου μας;
Τα μάτια σχεδόν τυφλά για να προστατευτούν από την οικοδομική ασχήμια, από τον καβγά στο δρόμο, από την εικόνα του βρώμικου άστεγου στο παγκάκι ή τα μάτια των αγνώστων μέσα στην πόλη. Πώς να δεις την ομορφιά όλου του κόσμου μέσα σε μια σταγόνα θάλασσας;
Κοινωνικά, ψυχολογικά, ή ακόμα και φυσικά εμπόδια σμικραίνουν την ανθρώπινη ύπαρξη και κάνουν τις αισθήσεις (και τις διαισθήσεις) να ατροφούν.
Το σώμα μπορεί να επανέλθει στη φυσική του κατάσταση. Δεν χρειάζεται κάθε κίνηση να γίνεται μηχανικά.