Λοχεία. Κανείς δεν σου λέει πόσο δύσκολη είναι αυτή η φάση.
Όταν είσαι έγκυος φοβάσαι τη γέννα ή σκέφτεσαι το πώς θα ανταπεξέλθεις στη φροντίδα του παιδιού σου. Προσωπικά, δεν μου πέρασε καθόλου από το νου, το πόσο μεγάλη διαδικασία ανάρρωσης έχει η γέννα. Μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και κόπο, δύο στοιχεία που απουσιάζουν παντελώς από τη ζωή σου ως λεχώνας, αφού έχεις ένα μικρό πλάσμα -που τυγχάνει να είναι μονίμως κολλημένο πάνω σου- να φροντίσεις.
Κλινική
Αφού γέννησα με φυσικό τρόπο και αφού μου έκαναν τα ράμματα (τα οποία πόνεσαν σαν να μην είχα αναισθησία), έπρεπε να καθίσω σε ένα καροτσάκι για να με πάνε στο δωμάτιό μου. Όταν μου ζήτησαν να καθίσω, νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Μιλάμε για πόνο. Φτάνοντας στο δωμάτιο περάσαμε τη νύχτα με το ήσυχο μωρό μας, σε κατάσταση υπερέντασης και έξτασης.
Το πρώτο κατούρημα ήταν δύσκολο, για να μην αναφερθώ σε τίποτα άλλο, πιο δύσκολο (βοήθησε πολύ το διπλό smoothie που ήπια)…
Στο δωμάτιο είχα χυμούς, ξηρούς καρπούς και μέλι (άναμα Ικαρίας που είναι φουλ δυναμωτικό), αλλά βοήθησε και το πολύ ωραίο vegan μενού της κλινικής.
Σημαντικότατο ψιτ
Πριν κατουρήσουμε, βάζουμε το ακουστικό της μπανιέρας και το αφήνουμε να τρέχει με χλιαρό ή δροσερό νερό. Κατουράμε καθώς το νερό τρέχει, για να αποφύγουμε το τσούξιμο (αν υπάρχουν ράμματα).
Προαιρετικό, αλλά ωραίο βήμα, να ψεκάσουμε την περιοχή με κάποιο ανθόνερο που έχει αντισηπτική δράση, δροσίζει και βοηθάει στη θεραπεία. Πολύ σημαντική η ποιότητα του προϊόντος. Εγώ χρησιμοποιούσα αυτά.
Ταμπονάρουμε με πετσέτα, κάνουμε αέρα (ω, ναι) στην περιοχή με μια βεντάλια ή με κανένα μενού πιτσαρίας, ώστε να στεγνώσει τελείως.
Βάζουμε καθρεφτάκι και ρίχνουμε σπαθόλαδο.
Φοράμε άνετα ρούχα και εσώρουχα.
ΠΟΤΕ δεν παίρνουμε σερβιέτες με τζελ. Σφίγγουν τα ράμματα και αυξάνουν τον πόνο. Προτίμησε βιολογικές σερβιέτες λοχείας, ή ακράτειας. Ογκώδεις δηλαδή σερβιέτες και όχι φλατ.
Αποθεραπεία
Όσο λοιπόν εσύ ως λεχώνα δεν κοιμάσαι, δεν έχεις χρόνο να φροντίσεις τον εαυτό σου και δεν ξέρεις τι σου γίνεται μετά το σοκ της γέννας και το σκαμπανέβασμα των ορμονών, πρέπει με κάποιον τρόπο να ανταπεξέλθει το σώμα στα εξής:
1) Μια λεκάνη που άνοιξε τελείως και σε συνδυασμό με την σπονδυλική σου στήλη που πια δεν είναι στήλη, τώρα περπατάς σαν βαρύμαγκας ρεμπέτης
2) Τα ράμματα που τσούζουν, πονάνε και τραβάνε με κάθε σου κίνηση (ή και χωρίς κίνηση)
3) Το πολύ αίμα που τρέχει και τα περιστασιακά -σοκαριστικά μεγάλα- κομμάτια που βγάζεις
4) Θηλές που πονάνε
5) Στήθος που πονάει (αν έχεις πολύ γάλα)
6) Ουρίτσα που πονάει λες κι έχει γίνει θρύψαλα
7) Ό,τι παλιό μυοσκελετικό είχες, είναι πιθανόν να ξαναεμφανιστεί με τις δύσκολες στάσεις του θηλασμού
8) Τις αναμενόμενες ψυχολογικές διακυμάνσεις λόγω ορμονών
9) Την πιθανή ακράτεια λόγω χαλάρωσης του πυελικού εδάφους (ω, ναι)
10) Την κοιλιά σου που είναι ακόμα φουσκωμένη και γενικά το πρήξιμο που ακόμα επιμένει
11) Το γεγονός ότι μπορεί να έχεις να κάνεις μπάνιο μέεερες, να μην προλαβαίνεις να ενυδατώσεις πρόσωπο και σώμα, να χτενίσεις τα μαλλιά σου, να κόψεις τα νύχια σου, να βγάλεις τα φρύδια σου.
Βασικό ψιτ
Αν νιώθεις πως πέφτεις ψυχολογικά, πως σε πιάνουν τα κλάματα και η μιζέρια, το ομοιοπαθητικό Pulsatilla, κάνει θαύματα. Βέβαια, είναι καλύτερο να πας σε κάποιον καλό ομοιοπαθητικό πριν γεννήσεις, ώστε να σε εξοπλίσει με το κατάλληλο “φαρμακείο” για όλα τα ενδεχόμενα (για να γυρίσει το μωρό, για να μην πονάς, για να μην φοβάσαι κλπ). Ο ομοιοπαθητικός θα μπορέσει να καταλάβει αν έχεις απλά τα λεγόμενα baby blues, ή κάποια πιο σοβαρή επιλόχεια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση, μη φοβού. Υπάρχουν λύσεις.
Το μωρό
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός πως έχεις αναλάβει την βασική επιβίωση ενός τελείως νέου, μικροσκοπικού πλάσματος. Τρώει συχνά, κοιμάται λιγότερο από όσο θα ήθελες. Μέχρι να πέσει ο αφαλός, δεν την κάνουμε καθόλου μπάνιο. Την κοιμίζουμε μέσα στο κρεβάτι μας, μέσα σε αυτό .
Υπάρχουν στιγμές που είναι τόσο πολύ ωραίες και στιγμές που είναι ανυπόφορες. Το ξενύχτι σε γενικές γραμμές το αντέχω, την κούραση ΟΚ, το ένα πράγμα που δεν αντέχω είναι οι φάσεις του σπαρακτικού κλάματος. Έχω ένα μωρό ταϊσμένο, αλλαγμένο, όλα καλά και ξαφνικά αρχίζει να κλαίει απαρηγόρητο χωρίς να ξέρω τι φταίει. Δοκιμάζω τα πάντα. Πάνω που βρίσκω τι φταίει, αλλάζει η αιτία και φτου κι απ’ την αρχή.
Τρομερή δυσκολία επίσης το ότι δεν έχω χρόνο για τίποτα. Είμαι τυχερή αν προλάβω να κάνω ντουζ, ή τις ασκήσεις αποθεραπείας. Αν λάβεις υπόψιν ότι για τις πρώτες 30 μέρες το κάθε κατούρημα μου έπαιρνε 15’… θα καταλάβεις. Το μωρό σου δίνει μικρές ανάσες αέρα ενώ κοιμάται κι εσύ δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις… να βάλεις πλυντήριο, να μιλήσεις σε κανέναν άνθρωπο, να λούσεις επί τέλους τα μαλλιά σου ή να διαβάσεις κανένα email; Η πίεση του χρόνου είναι τέτοια που μαθαίνεις να τα κάνεις όλα επικίνδυνα γρήγορα. Τρως το φαϊ αμάσητο και λούζεσαι λες και είσαι σε πλυντήριο αυτοκινήτων. Στα ξεπληρώνει όλα όταν σε κοιτάει στα μάτια, σου σφίγγει το δάχτυλο και σου χαμογελάει όλο χαρά.
