Η πρώτη μου επίσκεψη στο γυναικολόγο (ιστορίες ιατρικού bullying)

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο, καθυστέρησα ηθελημένα την πρώτη επίσκεψή μου στο γυναικολόγο, όταν ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος. Έκλεισα το πρώτο ραντεβού κάπου μετά τα μισά του 4ου, γνωρίζοντας πως ίσως αυτό δυσκολέψει την επικοινωνία με το γιατρό, αλλά θεωρώντας πως είναι η καλύτερη λύση για εμένα και το παιδί μου.
Η επικοινωνία με τους γιατρούς δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο, ούτως ή άλλως.

Το γιατρό τον είχα δει άλλες 2-3 φορές από απλές εξετάσεις ρουτίνας του παρελθόντος και τον επέλεξα χάριν στη πιο φυσική του προσέγγιση στη γέννα. Δεν ήταν ένας γιατρός κυκλώματος, που κάνουν μπίζνες πάνω στο σώμα σου και την υγεία του μωρού σου. Αποφεύγει τις περιττές καισαρικές, ακόμα και τις περιττές (κατ’ αυτόν) εξετάσεις. Η περιγραφή ακούγεται καλή.

Φτάνοντας στο ιατρείο, με ρωτάει το λόγο που δεν έχω κάνει εξετάσεις

μέχρι στιγμής και απαντώ ότι ο λόγος είναι ότι θα ήθελα να αποφύγω ό,τι αποφεύγεται. Δεν άρεσε η απάντησή μου και άρχισα να νιώθω ηλεκτρισμένη την ατμόσφαιρα μεταξύ μας παρότι δεν διαφωνούμε σε όλα. Παραμένω ήρεμη και στην ηρεμία μου επάνω πάτησε ο γιατρός με το πιο κλασικό του εργαλείο: την τρομοκρατία.

Παρότι ήταν φανερό ότι δεν πρόκειται να τα βρούμε και δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζουμε τη συζήτηση, ο γιατρός αρχίζει να μου λέει ότι πρέπει να κάνω κάποιες εξετάσεις (ως εδώ δεν διαφωνούμε απαραίτητα), γιατί αν δεν τις κάνω με περιμένει πληθώρα τραγικών σεναρίων. Αν το μωρό μου έχει τρύπα στην καρδιά, θα πρέπει να πάω στην Αθήνα να γεννήσω σε συγκεκριμένη κλινική. Αν έχω AIDS ή Ηπατίτιδα θα πρέπει να τηρηθούν συγκεκριμένες διαδικασίες. Μου υπενθύμισε με κάθε του πρόταση ότι ο κίνδυνος, ο θάνατος και η αρρώστια με περιμένουν και μου τόνισε ότι δεν πρόκειται να με αναλάβει κανείς. Ούτε μαία.

Με το γνωστό ιατρικό τρικ της απόλυτης απελπισίας

(«δεν έχεις άλλη επιλογή από το να…», «βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή του εμβρύου…», «είχαμε ένα τραγικό περιστατικό…» και άλλα πολλά) προσπάθησε να με πείσει για κάτι που θεωρούσε ο ίδιος σωστό. Δικαιολογημένα: οι γιατροί βλέπουν ασθενείς, βλέπουν επιπλοκές, ζουν ακραίες καταστάσεις. Δεν πιστεύω όμως, ότι η γέννα είναι απαραίτητα μια ιατρική κατάσταση. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία, στην οποία, αν χρειαστεί, μπορεί να ζητήσουμε τη βοήθεια γιατρού.

Οι γυναίκες γεννούσαν μια χαρά και πολύ πριν την ανακάλυψη της σύγχρονης ιατρικής και μάλιστα τα ποσοστά θνησιμότητας επίτοκων – εμβρύων είναι πολύ κοντά σε αυτά των σημερινών κλινικών και νοσοκομείων. Τελικά, δεν με έπεισε και έφυγα από το ιατρείο, χωρίς να έχω προλάβει να πω πολλά ή να χάσω την ψυχραιμία μου. Τον άφησα θυμωμένο και αναμαλλιασμένο.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν με επηρέασε αυτή η συζήτηση. Αν άκουσα όλα αυτά από τον πιο «εναλλακτικό» γυναικολόγο της πόλης, που θα πρέπει να απευθυνθώ για να γεννήσω; Διάφορα μου περνάν από το μυαλό και μια γενικότερη αίσθηση αβεβαιότητας με ταράζει για περίπου έναν μήνα. Μπορεί να μην μπήκα σε διάλογο με το γιατρό, όπως θα ήθελα, αλλά ακούγοντας και μόνο τα όσα μου είπε, επηρεάστηκε η διάθεσή μου και η εμπιστοσύνη μου στη φυσική διαδικασία. Μπήκε φόβος μέσα μου και μου πήρε πολύ καιρό να ησυχάσω. Γι’ αυτό και θα προτιμούσα να είχα φύγει πολύ νωρίτερα από το ιατρείο, προστατεύοντας τον εαυτό μου και το μωρό.

(για μια πιο γλαφυρή απόδοση της ιστορίας στα αγγλικά, δες αυτό το βίντεό μου)

*Ο ίδιος γυναικολόγος είναι υπεύθυνος για την πορεία μου στην αφάρμακο θεραπευτική, αφού πολλά χρόνια πριν μπήκα στο χώρο της αποτοξίνωσης, στην προσπάθειά μου να αποφύγω ένα χειρουργείο με το οποίο με απειλούσε (διάβασε περισσότερα εδώ)