Κατά την 36η εβδομάδα -έχοντας ήδη μπει στον μήνα μου- άρχισαν τα πράγματα όλα να γίνονται άβολα. Βαρέθηκα κι εγώ να κατρακυλάω από δω κι από κει… οπότε με το που μπήκα στην 37η εβδομάδα είπα να προσπαθήσω να γεννήσω. Και γέννησα.
Η 37η εβδομάδα ήταν βολική και για εμένα και για τον Παναγιώτη (τον άντρα μου). Κολλούσε και η Καθαρά Δευτέρα… ε να μη στα πολυλογώ,
Κυριακή βράδυ
πατάω στα πόδια μου τα ρεφλεξολογικά σημεία που ενεργοποιούν τους μηχανισμούς της γέννας.
Δευτέρα πρωί
ξύπνησα με αίμα, σημάδι ότι μέσα στις επόμενες ώρες γεννάω. Μπορεί να πάρει 6 ώρες, μπορεί και μία εβδομάδα.
Που και που μέσα στις επόμενες μέρες έχω κάτι μικρές συσπάσεις, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.
Τα χαράματα της Πέμπτης
πάλι μικρές συσπάσεις. Ξυπνάμε, πάμε βόλτα στην παραλία (πιο συχνά τα πονάκια) και για καφέ στο Butterflies and Hurricanes (ένα vegan καφέ… που να στα λέω τώρα). Άρχισαν οι συσπάσεις να γίνονται συχνές. Τις ένιωθα ανά 5 λεπτά, αλλά δεν είχαν διάρκεια και ιδιαίτερη ένταση. Πλάκα θα ‘χε να γεννούσα στο πιο ήσυχο καφέ της πόλης. Περπατάμε μέχρι το σπίτι με διαλείμματα συσπάσεων.
Στο σπίτι
Φτάνουμε σπίτι και προτείνω να βάλουμε μια κωμωδία να ξεχαστώ. Οι συσπάσεις εντείνονται όμως και αρχίζει το πράγμα να δυσκολεύει. Κάνω αναπνοές. Έχω σταθερή επικοινωνία με τη γιατρό μου μέσω viber (γειά σου ρε γιατρέ, μαγκιόρα!) και χρονομετρώ τις συσπάσεις μέσω ενός application. Αρχίζω και ΠΟΝΑΩ. Ή μάλλον νομίζω ότι πονάω. Ακόμα δεν έχω γνωρίσει τι σημαίνει πόνος. Βάζουμε μουσική, κρέμομαι από τον Παναγιώτη, πέφτω μπρούμυτα στα μαξιλάρια του καναπέ. Όταν οι συσπάσεις φτάνουν στο γνωστό 511 (ανά 5′ με διάρκεια 1′ η κάθε μία και για συνολική διάρκεια 1 ώρας) ξεκινάμε για την κλινική.
Στο νερό
Φτάνουμε στην κλινική ταυτόχρονα με τη γιατρό. Με ελέγχουν ως προς τα βασικά (διαστολή και καρδιά) και γεμίζουν την μπανιέρα με νερό. Για κακή μου τύχη (φοβάμαι τις βελόνες) μου βάζουν ένα κανουλάκι στη φλέβα του χεριού προληπτικά, λέει, σε περίπτωση που θα συμβεί κάτι επείγον. Αυτό θα με ενοχλεί σε όλη τη διάρκεια του τοκετού. Με το που μπαίνω στο ζεστό νερό τα πράγματα επιταχύνονται και χάνω κάθε αίσθηση του χρόνου (αλλά όχι και του πόνου, δυστυχώς). Μου δίνουν και πίνω έναν απαίσιο χυμό μπανάνα κάπου κάπου. Το ζεστό νερό ανακουφίζει σε συνδυασμό με την εντριβή στην περιοχή του ιερού οστού (να αγιάσουν τα χέρια της γιατρού, του Παναγιώτη και της μαίας). Βέβαια, δεν ανακουφίζει αρκετά, καθώς οι συσπάσεις γίνονται όλο και πιο επιθετικές.
Σουρεάλ
Αρχίζω και αναρωτιέμαι (φωναχτά) γιατί κάνει ο κόσμος παιδιά. Και, ΟΚ, άντε ξεγελάστηκες και έκανες ένα, αλλά ποιά τρελή θα ξαναπερνούσε αυτή τη διαδικασία δεύτερη και τρίτη φορά;! Αναρωτιέμαι (από μέσα μου αυτή τη φορά) τι αμαρτίες πληρώνω. Ταυτόχρονα νιώθω τον πόνο όλων των γυναικών που γέννησαν ποτέ… σουρεάλ πράγματα, αλλά άρχισα να νιώθω τον πόνο της γέννας σε ένα επίπεδο που ένωνε την ανθρωπότητα. Γενικά, ένιωθα “αλλού”. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Καμία αίσθηση του χρόνου. Νιώθω λες κι έχω πάρει πολλά ναρκωτικά (δεν ξέρω, έτσι φαντάζομαι ότι θα νιώθει κανείς)… οι ορμόνες σου δίνουν μια τρομακτική δύναμη.
Η μεγαλύτερη παρηγοριά μου είναι ότι ακούω τη μαία να ρωτάει τη γιατρό αν γεννάω το 2ο ή 3ο παιδί μου. Όταν η γιατρός λέει ότι ήταν το πρώτο μου, η έμπειρη μαία βρίσκεται σε σοκ και θαυμάζει την πορεία του τοκετού και την αντοχή μου.
Αρχίζει και δεν με κρατάει το σώμα μου στη στάση που θέλω (βαθύ κάθισμα) και πρέπει να αλλάξω θέση, αφού τα πόδια μου τρέμουν. Το μωρό έχει κατέβει αρκετά και μου λένε να αρχίσω το σπρώξιμο. Προσπαθώ, αλλά η μαία παρατηρεί πως όταν με χτυπάει ο πόνος, κάνω λόρδωση και έτσι δεν κάνουμε δουλειά… θα μου έπαιρνε ώρες να γεννήσω. Με βάζουν στη μόνη στάση που ήθελα να αποφύγω: ανάσκελα. Τα πράγματα ξεφεύγουν τελείως και επιταχύνονται τρελά.
PUSH!
Ξεκινάω να σπρώχνω με ό,τι έχω και δεν έχω. Είχα την αυτοσυγκέντρωση -και μπράβο μου- να ζητήσω από τον Παναγιώτη να μην κοιτάει εκεί… (λολ). Σε κάθε προσπάθειά μου με κρατούσαν τρεις: ο Παναγιώτης μου σήκωνε το κεφάλι και την πλάτη, η γιατρός και η μαία σπρώχναν προς την κοιλιά μου το κάθε μου πόδι. Στόχος: να δημιουργείται ένα C με το σώμα μου, προκειμένου να βγει το μωρό. Βγήκε πολύ γρήγορα! Βέβαια μέχρι να βγει, ένιωθα μια αίσθηση πέρα από τον πόνο. Κάτι σαν ότι όλο σου το σώμα είναι έτοιμο να εκραγεί, ενώ σπρώχνεις με όλη σου την ύπαρξη. Κάθε κύτταρο του σώματος είναι σε έκσταση. Τίποτα άλλο δεν είχε δοκιμάσει τη φυσική μου κατάσταση σε τέτοιον βαθμό.
…και βγήκε
Το νερό κοκκίνησε και το μωρό το ακούμπησαν στο στήθος μου. Τεράστιο μου φάνηκε και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε τελείως. Είχαν περάσει λέει 2 ώρες από τότε που μπήκα στο νερό. Πέρασαν και τα μεσάνυχτα, αλλάξαμε μέρα. Ο Παναγιώτης έκοψε το λώρο (πιο νωρίς από ότι ιδανικά θα ήθελα, αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν είχε τόση σημασία) και έφυγε να κάνει τα γραφειοκρατικά. Εμένα με σήκωσαν από το νερό και με πήγαν για ράψιμο. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν πονάει περισσότερο η γέννα ή το ράψιμο. 3 ράμματα εσωτερικά και άλλα 3 εξωτερικά. Άουτς. Έτρεμα σύγκορμη για κανένα 20′. Άρχισα να αισθάνομαι μια τεράστια δύναμη μετά από όλο αυτό που συνέβη…
(to be continued…)
Διάβασε επίσης:
Το ημερολόγιο μιας με κοιλιά: Πρώτο τρίμηνο
